ΑΔΥΤΟ

Υπάρχουν μυστικά που κανείς δεν γνωρίζει,

σκοτεινοί ωκεανοί στα έγκατα του νου

που ώς τώρα δεν έχεις ανακαλύψει.

Αναπνοές που επιζητούν την ένωση με το θείο,

δυο σώματα,

μια ιδέα,

απέραντο φως του έρωτα.

Λάμψεις μαγικές νιώθουν τον πόθο

να σπάσουν σιωπές,

να λύσουν δεσμά,

να πλεύσουν στ’ άδυτα της ψυχής

ώσπου ν’ ακουστεί η ηχώ της λύτρωσης,

με ξεκάθαρο προορισμό ν’ αφουγκραστούν

μικρές και μεγάλες αλήθειες

στα βαθιά σου θολά νερά

μέχρι ν’ αναδυθούν ώς τ’ άγγιγμα του ήλιου

κομμάτια θάλασσας

που πλημμυρίζουν όλο το είναι.

Αν τα μάτια ξαναγεννηθούν,

σιωπές ξαναμιλήσουν,

μυστικά φανερωθούν,

στρόβιλοι ανέμων καταλαγιάσουν,

τότε οι καρδιές θα ηχήσουν δυνατά

σαν βροντές,

φόβοι θα δαμαστούν

σαν κατάμαυρα

ατίθασα άλογα!

ΑΓΟΝΟ ΦΩΣ

Σαν σκιές απλώνονται ολόγυρα

όσα με βασανίζουν

και στροβιλίζονται στο μυαλό μου.

Άλλοτε σαν αχοί απόμακροι

και κάποτε σαν μαγευτικά καλέσματα

που μου θυμίζουν να μην ξεχνώ

τους βυθούς που μέσα τους χανόμουν,

όταν ήθελα να κρυφτώ απ’ όλα

εκείνα που νοσταλγούσα

μιας και δεν είχα το θάρρος να ξεχάσω.

Συνέχιζα να πορεύομαι σαν ατίθασο

κάτασπρο άλογο,

που τρέχει,

που τρέχει…

σε δάση παρθένα, μυστικά, εκεί όπου

η κάτασπρη χαίτη μου έσκιζε τον αέρα,

δημιουργώντας ένα τραγούδι

απόκοσμο μα συνάμα τόσο γνώριμο,

σαν τα κομμάτια που σπάσαν,

σαν τα κομμάτια τα φωτεινά

που περιμένεις μια φωτιά,

μια φλόγα δυνατή, εξοργιστικά πύρινη

να τα ενώσει πάλι.

Αντώνης Φιλιππαίος